O Monte de Piornedo
O monte polo que vas andar ata o pico de Mustallar, Agulleiro ou Pena Longa é o monte de Piornedo.
Máis de 800 hectáreas de monte privado, de varas, de alto valor natural, ben conservado e cunha biodiversidade de especies animais, vexetais e micetais digna de aprezar.
Os propietarios e propietarias deste monte, queremos conservar as campas, os bosques, as sendas… pero tamén a toponimia, a memoria do pastoreo, as lendas e outro patrimonio inmaterial ligados a este espazo natural. Esta conservación supón traballo e recursos dos que moitas veces carecemos.
Descubre o monte de piornedo
En menos de medio século, os usos do monte e o seu aproveitamento cambiaron por completo. O despoboamento e a importante baixada de cabezas de gando no monte, fan que a conservación sexa cada vez máis complicada. Camiños que antes estaban concurridos, están hoxe totalmente pechados e pouco a pouco vai desaparecendo o seu rastro tamén na memoria colectiva das familias propietarias.
Convidámoste a seguir descubrindo Piornedo a través desta páxina web que ampliamos para poñer en valor o noso monte e transmitir algúns dos usos e das historias que viviron os nosos antepasados nel.
Queremos que tamén desfrutes deste gran legado natural. Pedímosvos aos que vides de xeito habitual ou esporádico a Ancares, que desfrutedes da natureza con respecto, non deixedes lixo de ningún tipo, non saiades das sendas e tentedes non facer moita ruxida. E se algunha vez pedimos axuda para algunha xornada de voluntariado, recordedes que somos os propietarios dun gran tesouro que procuramos conservar para o desfrute de todos, e nos botedes unha man.
Un monte dos veciños
O monte de Piornedo é un monte de varas ou abertal, é un monte privado indiviso e no documento de propiedade establécense as partes proporcionais que cada propietario ten no mesmo, dun total de 158 partes.
O monte era a propiedade mais importante coa que contaban os veciños porque proporcionaba leña, madeira para casas e ferramentas, pastos, terras de cultivo para centeo… por eso a súa defensa foi fonte de moitos conflitos ao longo dos séculos.
O mais salientable é unha carta executoria de 1799, unha sentenza do tribunal supremo daquel tempo, dun litixio por aproveitamentos de pastos e leñas mortas nos límites entre os montes de Piornedo e Suarbol. Nesta, varias testemuñas declaran que o monte é propiedade dos veciños dende tempo inmemorial e isto podería ter que ver co privilexio que tiñan a maioría dos veciños de Piornedo como fidalgos de ter propiedades de seu.
Declaracións de Conservación
Hoxe o monte de Piornedo ten varias declaracións de conservación: todo o monte está dentro da ZEC (Zona de Especial Conservación) Ancares-Courel, así como na ZEPVN (Zona de Especial Protección dos Valores Naturais) e ZEPA (Zona de Especial Protección para as Aves).
Forma tamén parte fundamental da Reserva da Biosfera dos Ancares Lucenses, Montes de Cervantes, Navia e Becerreá.
Podemos dicir que é un monte protector ou digno de protección polo seu bo estado de conservación: non hai plantacións de especies foráneas nin hai aproveitamentos intensivos. Realízanse só aproveitamentos con técnicas e manexos tradicionais e estes aproveitamentos son moi poucos porque hai poucos veciños, a xente merca a leña e xa non hai moito gando.
Precisamente é a falta de gando o que fai a conservación do monte cada vez mais complicada. Pretendemos conservar as campas, os sendeiros mais importantes (moitos que recordamos xa hai anos que non se anda por eles e perdéronse), os humídais aos que nós chamamos charcos… Tramitamos subvencións para esas fins pero non sempre chegan e nunca abondan. Ademais a maioría das subvencións que se publican son maioritariamente para plantacións e explotacións madereiras, algo que non é o obxectivo.
Afortunadamente contamos con moito apoio da Asociación da Custodia do Territorio para o mantemento e conservación do noso monte.
Cando a xente anda por este monte, cando van a Mustallar ou a Agulleiro non saben que están nunha propiedade privada que custa moito conservar: os sendeiros péchanse enseguida, o Camín á Braña (tan frecuentado porque é por onde se sube a Mustallar) destrúese coa auga e ninguén nos axuda a amañalo; non hai medios para amañar a cabana… A natureza está aí pero para desfrutar dela alguén ten que facer os traballos de mantemento que require e a para iso fan falla recursos.